Powroty

     Kobiety czekają. Zawsze czekają. Na synów, co na wojnie, albo na Misji Specjalnej, na dzieci co w szkole i męża co w pracy. Czekają na ich powrót do domu. Powroty z wakacji i myśl o nocy we własnym łóżku, sprawiają że droga wydaje się krótsza. Szczęśliwego powrotu się życzy. Trochę tylko żal wyjeżdżać. Włosi mają takie powiedzenie – „partire e un po morire” - wyjeżdżanie jest troszeczkę umieraniem.
   Odkąd pamiętam, zawsze fascynowały mnie dworce kolejowe, perony i pociągi. Ileż tam emocji, ile szczęścia i smutku, głośnego bicia trzepoczących serc. Ona wraca do męża i dzieci, on do żony i teściowej. Ona ma nadzieje, że on niedługo wróci.

Żona wie, że wróci, zawsze wraca. Mieszają się łzy na policzkach, spływa makijaż. Pociąg rusza, a w nim kłębowisk myśli i uczuć. Tyle ich w każdym przedziale, wagonie! A. był w delegacji, buzuje wściekłością, że partnerzy zerwali rozmowy. B. martwi się zdrowiem mamy i tym, że nie mógł z nią zostać dłużej. C. rozpiera duma z osiągnięć córki na uniwersytecie. Uśmiech nie schodzi mu z twarzy przez całą drogę. D. pochlipuje w kąciku po rozstaniu z chłopakiem. Udaje że czyta książkę. Młodzi menadżerowie z wielkim entuzjazmem omawiają udany kontrakt. Roześmiane dziewczyny plotkują o męczącym weekendzie, ciesząc się, że wracają do domu. I tak cały pociąg. Ktoś wyjeżdża, ktoś wraca. Raz smutek, raz radość, rzadko bywa obojętnie. Ci, którzy siedzą spokojnie, z przymkniętymi oczami, też wracają. Wracają myślami do ostatnich miejsc, ludzi, sytuacji. Rozpamiętują. Po powrocie do domu, jeszcze długo, zanim sen przyjdzie, będą przewijać sceny z minionej podróży. Wracać do spotkań, rozmów, do pejzaży za oknem. A kiedy wracamy w jeszcze dalsze przestrzenie i zakamarki naszej pamięci, wyobraźnia podsuwa nam obrazy z naszego dzieciństwa, młodości, czasów beztroskich i szczęśliwych, to wtedy dzieje się magia. Możemy jak gumką wymazać te ciemniejsze i brzydsze plamy i wracać tylko tam, gdzie byliśmy naprawdę szczęśliwi. Irena Santor śpiewała „Powrócisz tu...”o miejscach dobrych i pięknych. Tylko do takich zawsze warto wracać.

Ania Okrzesik