Niepokój

Niepokoję się, czyli się czegoś obawiam, nie mam poczucia bezpieczeństwa, coś zagraża mnie lub moim bliskim. Niepokój jest bratem strachu, obawy, lęku, niepewności. Zazwyczaj pozytywne zjawiska mają swoje nazwy, ich przeciwieństwa jakby nienazwane bezpośrednio kryją się za przedrostkiem nie, niezgoda, nieporządek, niepowodzenie, niemoc, nieuczciwość, nieurodzaj, nieufność, niepewność. Niepokój może być stanem przejściowym, chwilowym, ale może też towarzyszyć nam stale, rujnować relacje z otoczeniem, uniemożliwiać podejmowanie decyzji, ograniczać wszelkie działania do ucieczki przed niepowodzeniem. Może być źródłem choroby urojonej lub prawdziwej. Jego destrukcyjna siła jest nam wszystkim mniej lub bardziej znana.

Nie jest jednak niepokój uczuciem zupełnie bezsensownym i bezużytecznym.

Pozwala zachować czujność w niebezpieczeństwie, wiąże się z troską o innych, może być motorem postępu.
Niepokój twórczy czy egzystencjalny jest źródłem wielu dokonań artystycznych. Nie powstałyby, gdyby twórcy cieszyli się nieustannym błogostanem. Dzieła, które są skutkiem niezgody autorów na rzeczywistość sieją ziarno niepokoju również u odbiorców. Zakłócony spokój, a czasem wręcz silne uderzenie niczym obuchem każe długo pamiętać przesłanie autora. Nie sposób tutaj nie wspomnieć o Kinie moralnego niepokoju, nurcie w polskiej kinematografii w latach 76–81 ubiegłego wieku, gdzie dylematy bohaterów skutecznie i na długo burzą spokój widza.
Większość utworów poetyckich powstała na bazie smutku, melancholii, tęsknoty, czy właśnie wewnętrznego niepokoju twórcy. Świetnie ilustruje to słynne zdanie Marcela Prousta: „Szczęście ro¬bi dob¬rze ciału, ale smu¬tek roz¬wi¬ja siłę umysłu”.
A wsłuchując się w słowa piosenki Starego Dobrego Małżeństwa zaczynamy tytułowy niepokój rzeczywiście odczuwać.

PIOSENKA do posłuchania  >> www.youtube.com

Jadwiga Zgorzelska