Bojtel z laciami, czyli staro miłość niy ruścieje

Dorka krzónto sie przi urychtowanym do łobiadu stole. Idzie ku dźwiyrzóm, bo ktoś dzwóni. Filuje bez kuklok. Łotwiyro. Włażóm Gabi, Marian i Krystian.
GABI - Cześć, Dorka, godałach ci, że przidymy z niyspodziankóm.
Witajóm sie, Dorka prziglóndo sie Krystianowi, ale niy wiy kto to jest.
KRYSTIAN - Widza, Dorka, że mie niy poznowosz. Niy dziwia sie, troszka żech sie postarzoł bez te sztyrdziści łoziym lot. A jo cie wczoraj na pogrzebie zarozki poznoł.
GABI - Dyć to je Krystian Konieczny, niy pamiyntosz go? Synek z naszego placu, co wyjechoł do Niymiec jak my jeszcze byli bajtle.
DORKA - Nó toć, że pamiyntóm Kryśka. Niy umia uwierzyć. Ja, tera poznowóm po łoczach.
GABI - Krysiek przijechoł na pogrzyb naszyj ciotki Hyjdli, bo to tyż bóła łod niygo ciotka.

DORKA - Nic niy rozumia, ale seblykejcie sie.
Seblykajóm mantle i szczewiki, a Krystian wycióngo z małego kofra bojtel z laciami.
MARIAN - Krystian prziszoł z kofrym, bo zarozki po łobiedzie łodwożymy go do Pyrzowic.
DORKA - Ale niy seblykejcie mi szczewików. Niy ciyrpia, jak goście elegancko łobleczóne, w ancugach i w bindrach siedzóm u mie w laciach abo we fuzeklach. Zresztóm na dworze niy ma marasu.
Krystian ciepie bojtel z laciami kole kofra i dowo Dorce srogi buket.
DORKA - Dziynkuja ci, piykne te róże. Ale niy stójcie we antryju, zaroz bydzie łobiod. Siadejcie.
Włażóm do izby. Dorka stawio na stole jeszcze jedyn talyrz.
DORKA - Richtich niyspodzianka, Ja, jo miała dwanoście lot, do szóstyj klasy żech szła jak wyście wyjechali. Ino niy mógłach zrozumieć, czamu żeś nic niy pedzioł. Dyć my sie fest kolegowali, a potym nagle żeś w tych Niymcach łostoł. Tela lot przeszło i tera żeś ekstra na pogrzyb staryj Tkoczki przijechoł. Niy pojmuja. I jeszcze godocie, że to bóła twoja ciotka.
KRYSTIAN - Zarozki ci to wyjaśnia. Ale czamu żech nic niy pedzioł że my w tych Niymcach już zostanymy? Jo niy wiedzioł, co tata z mamom sie wykómbinowali. Bracikowi i mie pedzieli, że jadymy ino na byzuch do ujka Herberta. Dopiyro we Niymcach nóm pedzieli, że już nazod niy pojadymy.
GABI - Ale mieli my ci pedzieć, czamu na pogrzebie ciotki Hyjdli my sie spotkali. Niy uwierzysz, ale to bóła siostra łod mojij mamy i łod taty Kryśka.
DORKA - Niy pojmuja, żodyn ło tym niy wiedzioł.
GABI - Ja, bo to bóła tajymnica. Cołko rodzina sie łod ni łodwrócióła.
DORKA - Ale czamu? To bóła tako porządno baba.
KRYSTIAN - My tego niy mogymy pamiyntać, bo żech bół mały bajtel, a Gabi jeszcze chyba na świecie niy bóło. ale jak ciotce Hyjdli już było dwadziścia łoziym, óma łokrpnie się boła, że ji sie cera niy wydo. Tóż jak poznała Tadka, wszyscy byli radzi, a óma ani fest niy przezywała, że Tadek bół gorol. Przijechoł sam z Mazur, robota sie znod na grubie i sie z ciotkóm Hyjdlóm kajś poznali. Ale jak Hyjdla zaczła coś godać ło pryndkim ślubie i wszyscy już widzieli, że ji brzuch zaczyno rosnóńć, łokozało sie, że Tadek je rozwiedzióny i ślubu kościelnego niy bydzie. Tego było za wiela. Niy dość, że gorol, Hyjdla gańby tym brzuchym cołkij rodzinie narobiya, to jeszcze na kocio łapa bydóm żyć, bo ślub cywilny do mojij ómy sie niy liczół. Łod tyj pory Hyjdla razym z Tadkiym byli wyklynci. Jo dopiyro w Niymcah sie dowiedzioł, że Tkoczka to je nasza ciotka.
GABI - A jo jak żech miała piytnoście lot.
Dorka przinosi waza z rosołym, nalywo na talyrze.
DORKA - Ja, ale Tkocz niy bół gorolym, łon sam prziszoł ze Bielszowic
KRYSTIAN- Bo ciotka jeszcze wiyncyj nawyrobiała. Jak sie nasz kuzyn Hyniek urodziół, to żodyn niy wiy czamu, ale Hyjdla ze Tadkiym zaczli sie durch wadzić i umisz sie forsztelować, łone sie rozwiydli. Wtedy to była wielko gańba. Potym ciotka wydała sie za ujka Gerarda i bez to nazywała sie Tkocz. Hyńka razym wychowali, fajnie sie sztyrdziści lot przeżyli, ale po tym, co ciotka nawyrobiała, żodyn już nie chcioł z nióm w rodzinie godać. Dzisioj żałuja, żech ciotce niy zdónżół pedzieć, żech jóm szanowoł, ino niy było łokazji sie pogodać. Bez to żech na pogrzyb przijechoł, możno łóna z tego nieba wszystko widzi, bo wierza, że poszła do nieba, choć tela łostudy rodzinie prziniósła.
DORKA - Niy idzie uwierzyć, jak to sie wszystko zmiynióło, dzisioj żodnymu by to niy wadziyło.
GABI – Ja, naszego synka Sebastiana znosz, niy?
DORKA - Ja, pamiyntóm go, jak wyście sie do Katowic wykludziyli, łón już mioł siedym lot.
MARIAN – A tera mo dwadziścia siedym i już dwa lata z dziołchóm miyszko i durch godo, że niy majóm czasu sie łożynić. My już nic niy godómy, bo tera take czasy, te mode cołkiym inaczyj myślóm. Ale Gabi poszła ze synkiem do jubilera i mu godo, coby do tyj swoij lipsty choć pieszczónek kupiół, a niy durch jak te gorole na kocio łapa bydóm żyć. Kupiół fajny pieszczónek jeszcze Gabi mu trocha dołożóła, bo bół dość drogi, a i tak do ślubu sie niy spieszóm.
KRYSTIAN - Takiego dobrego rosołu żech chyba nigdy niy jod.
DORKA - Zwyczajny rosół, zawsze w niydziela warza, jak dzieci majóm przijść na łóbiod. Dzisioj przidóm dopiyro po połedniu, na kawa i kołocz, bo ziynć mo dyżur w robocie. Lubióm sie nikedy zjeść taki tradycyjny ślónski łobiod, bo w dóma cołkiym inaczyj jedzóm. Jak nikedy ida dó nich na łobiod, to zawsze cosik dziwnego wymyślóm, jakoś lazania, abo hummus, a łod niydowna mój ziynć robi suszi, to je tako japóńsko moda. Niy moga pedzieć, coby mi to smakowało. Widzicie, tukej móm łod mojij rodziny zdjyńcia.
Dorka pokazuje zdjyncia, kere stojóm na byfyju.
To je mój świyntyj pamiynci Jorguś. To już bydzie wnet trzi lata, jak go niy ma.
KRYSTIAN - A co sie stało, czamu tak młodo sie stracił?
DORKA - Na zawał, nagle umarł. To je Beata z chopym i mojóm wnuczkóm. Amelka już mo sztyry latka, łokropnie ji pszaja. Ziyńcia móm porzóndnego, niy moga pedzieć. A to Ewelina, jeszcze sie niy wydała, choć już ji bydzie trzidziści dwa. Sztudyjowała we Katowicach, ale potym do Warszawy pojechała roboty szukać. Fajnie ji się powodzi, ale chopa niy umi sie znojść.
KRYSTIAN - Ja, take czasy. U nos we Niymcach tyż mało kere do ślubu idóm. Abo same żyjóm, abo na kocio łapa, a dzieci nikere wcale niy chcóm mieć, bo wolóm wygodne życie. Jo sie z Usióm łożyniół, bo te trzidziści pora lot tymu to bóło normalne, że jak żech chcioł miyszkać z dziołchóm, toch sie musioł z nióm łożynić. Ale dzisioj tradycjo już sie niy liczy. Bez to ciesza sie skuli mojygo synka. Poznoł Polka, nawet niy Ślónzoczka, ino Polka ze Krakowa. Przekludziół sie tukej, do Polski. Usia do dzisioj niy umi tego szczimać. Jak sie dowiedziała, że nasz Martin na poważnie sie interesuje tóm frelkóm, co na praktyka jynzykowo do Köln przijechała, to już bóła nerwowo. Kasia tukej, we Krakowie germanistyka sztudyjowała, a tam ino na miesiónc przijechała, coby tyn niymiecki jynzyk sie fajnie potrynować. Tóż jak mój Martin jóm ujrzoł, tak sie synek zakochoł, że już ło żodnyj inkszyj dziołsze słyszeć niy chcioł. Usia niy umiała tego zrozumieć. Synek durch do Polski jeździół, a jak na kóniec pedzioł, że sie robota we Krakowie znod i się wykludzo do Kasi, to jo myśloł, że sóndny dziyń nastoł. Ryczała, że niy po to my już drugie pokolynie sie starómy, synka na prawdziwego Niymca wychowujymy, coby żodyn już niy mógł pedzieć, że łón je aussiender. A łón teraski wszystko chce zmarnować. Jo ji tłumaczół, że take z nos Niymcy, jak z kozij rzici rajzentasza. Zawsze my w dóma po naszymu godali, choć niymiecki my dobrze znali. Zresztóm tera my sóm w jednyj Europie, ludzie miyszkajóm tam, kaj im pasuje. Jo żech prawie cołkie życie we Niymcach miyszkoł, ale czuja sie Ślonzokiym. Łóna niy chciała słuchać. Wadziyli my się ło to codziynnie. Łóna nigdy do Polski niy przijechała, coby synka łodwiedzić, tyj Kasi, co ji go łodebrała niynawidzi. Niy powiym coby my sie przedtym żyli jak dwa gołómbki, ale jak nóm synek wyjechoł, to coroz wiyncyj my sie wadziyli. A niy wiedzioł żech, że łóna sie spotyko z takim jednym chopym, co go w robocie poznała. Anich sie niy łobejrzoł, jak mi rogi prziprawióła. Jak to sie wydało i jo żech haja zrobiół, to sie dó niygo wykludzióła.
MARIAN – Jakóż to, niy miyszkocie razym?
KRYSTIAN - Niy, choć tera łóna już niy jest z tamtym chopym. Nikedy sie bez telefón pogodómy, ale niy umiymy już nazod tego posklejać. Ale ciesza sie, że Martin z Kasióm sie sam fajnie żyjóm. Martin je informatyk, Kasia we szkole niymieckiygo uczy i niy chcóm miyszkać we Niymcach, a jo im fest kibicuja. Godajóm, że tu majóm dobrze, na drugi rok ślub planujóm, to możno sie tyż jakegoś wnuka doczekóm.
Bez chwila nic niy godajóm. Dorka zbiyro talyrze i przinosi z kuchni kluski, rolady, modro kapusta. Łoroz dzwóni telefon łod Mariana.
MARIAN do telefónu - Ja, my sóm na łobiedzie u Dorki, godołech ci, że przidymy dó wos na wieczór. Ale co sie stało? Niymożliwe, niy becz, zarozki przijadymy. Kaj? Do szpitala w Chorzowie? Ja, weznymy cie po dródze i pojadymy.
Tata zasłob i pogotowie przijechało. Zabrali go do szpitala w Chorzowie. Gabi, muszymy gibko jechać. Niy gorsz sie, Dorka, niy dokóńczymy tego łobiadu. Gabi, pódź. A ty, Krystian niy starej sie, zadzwónia do Sebastiana, ło czwortyj po ciebie przijedzie i cie łodwiezie do Pyrzowic.
Marian i Gabi łoblykajóm sie i dziynkujóm i wyłażóm.
KRYSTIAN - Móm nadzieja, że to nic poważnego, że go pobadajóm w tym szpitalu i puszczóm do dóm. Zadzwónia do Gabi za godzina, możno już coś bydóm wiedzieć.
DORKA - Jo myśla, że to sie dobrze skóńczy, teść łod Gabi bół zawsze w dobryj kóndycji, łon dużo piechty łazi, w lato na kole jeździ. Żałuja, że musieli pojechać, ale ty Krysiek jydz, czekej, dóm ci na talyrz rolada, a kluski i kapusta sie weź sóm, bo niy wiym wiela zjysz.
KRYSTIAN - Niy mógłażeś mi wiynkszyj uciechy zrobić. Łostatni roz żech takie dobre rzeczy jod u mojij ómy.
DORKA - Tóż jydz, niych ci bydzie na zdrowie. Pamiyntóm, że co niydziela żeście jeździyli do ómy i ópy na Bykowina
KRYSTIAN - Jak ty to pamiyntosz, Dorka, że jo mioł óma na Bykowinie. Ja, co niydziela my na łobiod jeździyli. Łodświyntnie łobleczóne, jak my z kościoła prziśli to zarozki my jechali. Przed jedzyniym musieli my wszyscy głośno rzykać, coby Pónbóczkowi podziynkować za wszystke łaski i za te jedzynie. Pamiyntóm, jak mój bracik sie spytoł, czamu niy dziynkujymy ómie, kero tyn łobiod uwarzóła ino Pónbóczkowi. Ópa musioł mu to wytłumaczyć, ale i tak niy zrozumioł, za mały bół. Jak my wyjechali, to żech już ani ómy ani ópy nigdy niy widzioł. Na pogrzyb niy mógli my przijechać, bo my z Polski uciykli.
DORKA - Rozumia, przijechać żeście niy mógli. ale czamu do żodnego żeś nigdy niy napisoł?
KRYSTIAN - Dorka, napisoł żech do ciebie.
DORKA - Niy pamiyntóm, co bych jakiś list łod ciebie dostała.
KRYSTIAN - Nó bo jak żech już chcioł posłac tyn list, to tata mi go potargoł. Pedzioł, że lepij zapómnieć ło Polsce, żodnych listów niy pisać, bo to ino moge zaszkodzić, że tera we Niymcach je nasz faterland i wszystko musi być po nowymu.
DORKA - To wyście do żodnego niy pisali? Ani do ómy i ópy?
KRYSTIAN - Do ómy i ópy my pakiety posyłali, nikedy tyż do ujka Ernesta i ciotki Gizeli, wiysz, to sóm łod Gabi rodzice.
DORKA - A wyście umieli godać po niymiecku?
KRYSTIAN - Kaj tam, ino ein, zwei, drei, jak kożdy na naszym placu. Musieli my na sprachschule iść, a w tyj niymieckij szkole, to żech nic niy rozumioł, ale potym, pomału musioł żech sie nauczyć. Mój bracik bół rod, łón mioł dziewiynć lot i to mu wszystko pasowało. A mie sie łokropnie ckniło za naszym placym, ujek godoł, że to je normalne, tyż żech pomału sie przizwyczajół. Mama z tatóm fest sie starali, coby my gibko zaczli żyć jak normalne Niymce. Jak my już sie wykludzili z lagra i dostali my miyszkanie tata już poszoł do roboty na budowie, potym mama zaczła tyż trocha robić, to my już po dwóch latach sie przekludziyli do wiynkszego, fajniejszego miyszkanio. Łóne chcieli, coby my z bracikym żyli normalnie, jak niymieckie dzieci. Niy moga pedzieć, materialnie my mieli coroz lepij, ale powiym ci, Dorka, dzisioj myśla, że te wszystkie zabawki, czekolada, bómbóny, kerymi nos tam futrowali, wolołbych zamiynić na zwyczajne kanoldy co my sie nikedy w naszyj budce kupowali. Ale wtedy musioł żech sie cieszyć, bo w Polsce my biydnie żyli, a tam tela maszketów, lepsze miyszkanie, nó wiysz, wszystko bóło lepsze. I tak mie pomału na Niymca przerobiyli. Kolegów żech tam niy mioł dużo, przeważnie to byli ausländry, abo takie aussiendry jak my. We szkole niymieckie dzieci niy za bardzo chcieli sie z nami bawić.
DORKA - Patrz, jake to je dziwne. Wyście musieli roz dwa nauczyć sie godać i pisać po niymiecku, a te gorole co sam przijechali, bez sztyrdziści lot niy dość że niy nauczyli sie godać po naszymu, to jeszcze sie aszóm i zdowo im sie, że sóm lepsze, bo niy godajóm, ino mówióm. Móm tako sómsiadka, pamiyntosz Zigusia Nowoka? Nó to Ziguś sie łożyniół z tóm Grażynóm , łóna ze Sosnowca dó nos przijechała. Jak my roz wice łopowiadali po naszymu, łona nic niy kapowała, wszystko my ji musieli tłumaczyć. Niy wiy co to je szrank, byfyj, ryczka. I jeszcze sie myśli że to je elegancko, niy rozumieć po ślónsku. Nasze dzieci niy sóm głupsze łod gorolskich, my tyż sie fajnie we szkole uczyli, nikere sie wykształcili i niy rozumia, czamu mieliby my być gorsze. Zresztóm tak to sie u nos wszystko wymiyszało, że krojcoków mómy tukej wiyncyj niż takich richtich Ślónzoków.
KRYSTIAN - Ja, fajnie my sie uczyli, ale durch my po łapach dostowali, bo za kożdy ślónski wyraz bóła jedna łapa. Na przerwach my sie godali po naszymu, ale na lekcji, jak sie kerymu cosik po ślónsku pedziało, zarozki musioł łapa nadstawiać. Take to byli czasy. Łokropnie sie raduja, że my sie doczekali cołkim inkszego traktowanio ślónskij godki. Tera to je szpan, choć te młode pokolynie już tak dobrze niy umi godać.
DORKA - Wiysz, to zależy, moje dziołchy cołkiym fajnie godajóm, choć sóm po wyższych sztudiach i żyjóm w trocha inkszym świecie, ale godajóm, choćby cołkie życie żodnego inkszego jynzyka niy znały. A przeca niy ino po polsku, ale tyż po angielsku, a Ewelina jeszcze po francusku umi godać. No a jak wyście do Niymiec pojechali, nauczyliście sie po niymiecku, choć myśla, że to wcale niy jest łatwe.
KRYSTIAN - Ja, to je prowda, my tam jak nojpryndzyj chcieli prawdziwych Niymców udować. Ale czynsto żech myśloł ło naszym placu, potym już nikaj niy mioł żech takich fajnych kamratów i moga pedzieć, że jak żech mioł te trzinoście lot, to sie beztroske dzieciństwo skóńczóło. Pamiyntosz jak my sie po łogródkach góniyli., w strzałki my grali, a roz tako łokropno burza sie zaczła i my sie skryli w laubie u Lizóniów. Do dóm my prziśli dopiyro na wieczór. Dostoł żech szmary łod taty, bo sie ło mie boli, niy wiedzieli, kaj jo sie straciół.
DORKA - A jak karasole przywiyźli, to my nojwiyncyj na tyn keciok czekali. Krynciyli my sie nikedy bez dwie abo trzi rundy.
KRYSTIAN - Ja, na kecioku to bóła nojlepszo zabawa.
Dorka zbiyro talyrze
KRYSTIAN - Tak sie myśla, Dorko, że jak już póda na rynta, to niy wiym , co jo byda tam w tych Niymcach robiół. Jak łaża do roboty, to jeszcze wszystko gro, ale siedzynie w dóma to bydzie łokropne.
DORKA - Nó a co byś tukej robiył na ryncie?
KRYSTIAN - Tukej miyszko mój synek, pojeździł bych sie po Polsce, jest tela fajnych miesc co żech jeszcze niy widzioł, w karty z kamratami bych sie pogroł, na ryby bych nikedy poszoł. Niby w Niymcach to tyż moga robić, ale tak sie marza, coby tukej na stare lata przijechać. Zresztóm tam sie ludzie tak niy kolegujóm, wolóm siedzieć same w tych wypucowanych dómach.
DORKA - Ale jo znóm dużo takich, co nigdy niy żałowali, że wyjechali i tam sie szczynśliwie żyjóm.
KRYSTIAN - Nikere sie łatwo przyzwyczaili, jak tukej biydnie żyli, a tam łoroż zaczło im sie dobrze powodzić. Wiysz, Dorka, kożdy je inkszy. Ja, te, co wyjechali sóm przeważnie rade, choć znóm dużo takich, co muszóm sam regularnie przijyżdżać, coby jak to łóne godajóm, akumulatory naładować. Jo tyż sie lubia tu przijechać, ale coroz czynści tak sie marza, coby tukej już łostać. Wiysz, kiedy mie to piyrszy roz naszło? Jak w łoziymdziesióntym dziewióntym żech w telewizorze widzioł, jak tyn mur w Berlinie bulyli, toch sie pomyśloł, że to tak choćby Polska i Ślónsk nóm sie przybliżyli.
DORKA - Nó bo to je prowda. Tera kożdy sie moge pojechać kaj chce miyszkać, bele robota mioł. Dużo modych sie jedzie za granica, pomiyszkać , a potym juzaś nazod przijyżdżajóm. Abo kaj indzi na pora lot jadóm. Jynzyków sie już w przedszkolu uczóm i potym niy muszóm sie boć, że sie niy dajóm rady. Jak myśla ło mojij wnuczce, co już zaczyno po angielsku godać, to nikedy żałuja, że my sie za wczas urodziyli. Te życie gibko ucieko, niy sóm my już mode.
KRYSTIAN - Ale tyż my niy sóm blank stare, Dorko. A ty mi niy wyglóndosz ani na pińdziesiónt lot.
DORKA - Ja, fajnie umisz cyganić.
KRYSTIAN - Ale to je prowda, zresztóm co ci byda godoł, ty żeś zawsze bóła nojgryfniejszo z cołkiygo placu.
DORKA- Zrobia kawa. Musisz jeszcze skosztować mojygo kołocza.
KRYSTIAN- Ja, tyn czas tak ucieko ale kawa zdónża wypić
Dorka przinosi z kuchni kawa i kołocz. Bez chwila nic niy godajóm,
DORKA - A w fuzbal umiołbyś jeszcze grać? Wyście durch ta bala kopali. A Dudziczka bez łokno przezywała.
KRYSTIAN - Ja, bo jak Benat zamiast do bramki trefił w łokno łod Dudzików, to łona potym bóła nerwowo. Ja, myśla, że po leku bych jeszcze móg zagrać jakiś szpil.
DORKA - Jak wyście bala kopali, to my przeważnie z dziołchami spotykali sie na klopsztandze. I niy ino te koziołki bóły ważne, tam my sie ło wszystkim rozprawiali, żodyn synek niy śmioł podsłuchiwać, co my sie tam łopowiadali.
KRYSTIAN - Ja, chopcy mieli inksze zajyncia, nikerych sie do dzisioj wstydza.
DORKA - Ja? A co wyście takego robiyli?
KRYSTIAN - Trocha za dużo my chacharzyli. Na przikład jak szmaciorz kole naszego dómu przejyżdżoł, to my lecieli za tóm furóm, przezywali my go „haderlok" i nikere kizlokami w niygo ciepali abo szczylali ze szlojdra.
DORKA - Nó, niy powiym, coby to było móndro zabawa. A tego szmaciorza pamiyntóm, kożdo środa pod łoknami ryczoł, że szmaty kupuje. Gorki i nachtopy sprzedowoł. Takiygo czornego, chudego kónia mioł.
KRYSTIAN - Ja, Dorko im dłużyj sie tak godómy, tym nóm sie wiyncyj przipómono. Mógłbych tak durch z tobóm siedzieć i rozprawiać ło tych biydnych, ale fajnych czasach. Ale byda sie musioł zbiyrać. Niy chce mi sie, ale musza, fliger niy bydzie czekoł.
Dzwóni telefón łod Krystiana
KRYSTIAN do telefónu - Ja, Sebastian, już czekosz? Zaroz byda. A co z twoim ópóm? Do jutra bydzie w szpitalu? Ciesza sie, że nic gorszego, że jutro bydzie w dóma. Za piynć minut byda na dole, dziynkuja ci.
DORKA - Jo tyż sie ciesza, godałach ci, że łod Gabi teść tak łatwo sie niy do. Ło keryj mosz tyn fliger?
KRYSTIAN – Ło szóstyj. Dziynkuja ci, Dorko długo byda pamiyntać te spotkanie. Łobiod choby u mojij ómy pińdziesónt lot tymu nó i ta atmosfera keryj nigdy niy zapómna, fajnie my sie stare czasy powspóminali..
Wstowajóm łod stołu, całuje Dorka w lico, idóm razym do antryju, łoblyko mantel.
KRYSTIAN - Acha, zapómniołbych moje lacie. Kaj łóne sóm?
DORKA - Tukej, ale wiysz co, Krysiek, mogesz sie je tu łostawić. Schowia je do szranku, bydóm na ciebie czekać, jakbyś zaś kedyś przijechoł. Po co mosz je tela razy wozić.
KRYSTIAN - Moga u ciebie łostawić moje lacie? Dorka, wiynkszyj radości bych sie niy umioł forsztelować!
DORKA - Ja, niy bydóm mi przeca zawodzać.
Halo go po gymbie, a łón jóm niyspodziywanie przitulo.
KRYSTIAN -Do widzynia Dorka, zadzwónia zarozki, jak ino zajada.
DORKA - Ja, byda czekać.
Krystian wyłazi , ale jeszcze na siyni łoglóndo sie i patrzy na Dorka.