Krystyna Konarska
Początek jest zawsze irytująco taki sam. Wpadła mi przypadkiem w oko (a w tym przypadku i ucho). I natychmiast przypomniałem sobie, że ją znam. Z dzieciństwa. A Polska o niej zapomniała. Polska taka jest. Potem trzeba sobie znów przypominać.
Tutaj posłuchaj jak śpiewa https://youtu.be/iLph2rqMJZE
Urodziny obchodzi w Dzień Kobiet - w tym roku skończyła 76 lat. Urodziła się w czasie wojny w Berlinie. Mama pracowała w służbach medycznych. Ojciec zginął zanim przyszła na świat 8 marca 1941 roku. W małej wiosce Większyce, nieopodal Kędzierzyna-Koźla wychowywali ją dziadkowie. Nie ukończyła Liceum Pedagogicznego w Opolu. Śpiewała na uroczystościach u sąsiadów i weselach. Podczas jednego z wesel zakochała się. Wyszła za mąż i po dwóch latach rodzi syna Artura. W 1962 roku wygrała konkurs w przeglądzie piosenki w Domu Kultury w Większycach a zaraz potem została laureatką konkursu zorganizowanego przez Radio Opole. Ktoś ją zauważył. Dziś nawet nie pamięta, kto? Jedzie do Warszawy. Śpiewa. Rozpada się jej małżeństwo. Syn zostaje z babcią (później, gdy chłopak ma 6 lat ściągnie go do siebie, do Paryża). Występuje na I Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1963 roku. Dostaje wyróżnienie. Ale następnego roku na II Festiwalu Polskiej Piosenki zdobywa dwie nagrody: za piosenkę „Spalona ziemia", nagrodę główną w kategorii piosenki aktorsko-literackiej i w kategorii utworu kabaretowo-rozrywkowego za piosenkę „Piosenka z przedmieścia". W 1964 roku rozpoczyna karierę aktorską - gra w filmie Jerzego Stefana Stawińskiego „Pingwin", Baśkę u boku Zbigniewa Cybulskiego. Rok później gra w filmie „Święta wojna" w reżyserii Juliana Dziedziny. Występowała w popularnym programie telewizyjnym „Wielokropek”. Występowała w telewizji NRD. Jest znana, popularna i lubiana.
Kliknij w obrazek to posłuchasz piosenki
"Jest tyle różnych szczęść"
Kliknij w obrazek to posłuchasz piosenki
"Już późno" 
Kliknij w obrazek to posłuchasz piosenki
"Doliny w kwiatach"
Kliknij w obrazek to posłuchasz piosenki
"Zakochani są wśród nas"
W 1966 roku na festiwalu w Sopocie śpiewa „Przyjdzie po mnie ktoś". Uważa, że tą piosenką wyśpiewała całe swoje życie, bo scenariusz jej losów pokrywał się z jej tekstem.
Kliknij w obrazek to posłuchasz piosenki
"Przyjdzie po mnie ktoś"
W 1967 roku jedzie na roczne stypendium do Paryża. Szkoli głos, uczy się muzyki i śpiewania na scenie w prestiżowej szkole Bruno Coquatrixa. Szybko uczy się też francuskiego, mieszka w dzielnicy artystów, na Montmartre i występuje w kabarecie. Podpisuje kontrakt z Eddim Barclayem, właścicielem znanej firmy fonograficznej, w której nagrywały takie gwiazdy, jak Charles Aznavour i Joe Dassin. Zaczęła nagrywać płyty i występować w telewizji pod pseudonim Cristina. Poznaje gwiazdę piosenki francuskiej Salvatore Adamo. Jedzie z nim na dwuletnie tournee. Jest piękna, utalentowana, ma dobry głos (mezzosopran) – robi karierę.
Kliknij w obrazek to posłuchasz piosenki
"Tout va commencer"
Kliknij w obrazek to posłuchasz piosenki
"Il faut tout se Dire"
Jednak wielka kariera nie jest jej pisana. Eddi Barclay bankrutuje. Wszystkie jego gwiazdy jakoś z tego wychodzą. Jej zabrakło rozeznania rynku, tamtejszych układów, przepisów, za bardzo też ufała ludziom. Musi jakoś przetrwać upadek. Zamiast dla wielkiej publiczności i w telewizji występuje w ekskluzywnych paryskich kabaretach, jeździ do Grecji, Monako, Japonii, Portugalii, Libanu, Maroka, Iranu. Śpiewa w show w kasynach. Wpada w depresję. Ratuje ją z niej rada znajomego rosyjskiego śpiewaka: „Ty masz duszę, naucz się śpiewać rosyjskie romanse”. Poznaje osobiście Okudżawę i śpiewa jego piosenki. Z czasem dodaje polskie.
W kabarecie widzi ją polski góral, który przyjechał do Paryża z Alaski. Prosi o spotkanie. Ona umawia się z nim przez rok, ale decyduje, że kończy z dotychczasowym życiem. Spędziła w Paryżu dwadzieścia lat. W 1987 roku wychodzi za mąż. Jedzie na Alaskę. Idzie do pracy. Wstaje o czwartej rano i zajmuje się niepełnosprawnymi dziećmi. Przez siedem lat. A potem małżeństwo się rozpada i znów jest na rozdrożu.
W 1996 roku zamieszkała w niewielkim miasteczku na północy Niemiec i poświęcała czas mamie. Mieszka tam do dziś. Jest na emeryturze, ale też pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Była w Krakowie w 2009 roku. Fani założyli jej stronę - oficjalna strona internetowa Krystyny Konarskiej http://konarskakrystyna.pl/pl/ na stronie jest adres mailowy Pani Krystyny - można z nią mailować.