Twarze

Twarze jakie są, każdy widzi. Każda inna, no chyba że mocno zaawansowana w leciech. Taka robi się podobna do drugiej, nawet płeć się zaciera. Mówi się wtedy: starsza osoba / nie pan czy pani, bo naprawdę nie wiadomo/. Jest najczęściej mocno pobrużdżona i przypomina jabłko na przednówku, trzymane w cieple. Budzi jednocześnie ciepłe uczucia, takie jakie mamy w stosunku do małych dzieci i osób bezradnych, lub zmierzających do bezradności. Bo przecież startujemy w życie z pampersem i finiszujemy najczęściej także samo.

Innych twarzy jest rozmaitość. Emanują dobrocią, stanowczością, poczuciem wyższości, kompleksami, fałszem, są ujmujące, bądź paskudne ale interesujące, sympatyczne, bądź antypatyczne, bądź nie do zniesienia. Wybotoksowane, młodsze niż 20 lat temu, jak pewien prezenter telewizyjny, z wygładzonym czółkiem, jak pewien stylista mody.
Twarze osób, które kochamy są piękne zawsze : kulfoniasty nos jest piękny, "oko na Maroko" jest piękne, wszelkie niedoskonałości są piękne.
Twarze w reklamie, reklamujące cokolwiek, w irytujący sposób wciskające coraz to nowy kit, albo ten sam, tylko inaczej. Im bardziej te twarze nachalnie, z coraz większą częstotliwością wciskają nam przedmiotowy kit, tym nasza irytacja wzrasta, a niechęć przenosi się personalnie na osoby użyczające twarzy takim przedsięwzięciom. I nasuwa się wątpliwość, czy uznany aktor z dorobkiem filmowym i teatralnym musi to robić? Jak się ma jego wiarygodność w związku z tym i czy nie traci sympatii widzów?
Czy dawniej lubiany dziennikarz musi mnie przekonywać do bieli, która z roku na rok robi się coraz bardziej biała? Skądinąd zastanawiające, co wyniknie z tego majstrowania przy bieli i co z bielą dziać się będzie w kolejnych latach?
To już 20 latka o nieskazitelnej cerze, reklamująca skuteczność kremu przeciwzmarszczkowego, jest bardziej do zniesienia. Wiemy przecież : kit jest kit.
Pozostają wreszcie najpoważniejsze skojarzenia związane z twarzą:
Człowiek z twarzą. Wyjście z twarzą. Człowiek bez twarzy. Stracić twarz.