Wałęsa - człowiek z nadziei
Lech Wałęsa to człowiek-legenda. Fenomen XX wieku. Prosty robotnik, który został głową państwa podejmowaną przez wielkich tego świata. Historia tworzona przez niego była udziałem mojej młodości i życia - maleńkiej wówczas - córki. Czekałam na ten film.
Robert Więckiewicz i Agnieszka Grochowska tworzą na ekranie dobrą, kochającą się rodzinę, której przyszło żyć w ekstremalnie trudnych warunkach
Andrzej Wajda po raz kolejny zachwycił widzów spektakularną produkcją. Film jest stworzony z najwyższym artyzmem, fabuła mistrzowsko opleciona wątkami dokumentalnymi.
Kapitalnie zagrany przez Roberta Więckiewicza i Agnieszkę Grochowską, tworzących na ekranie dobrą, kochającą się rodzinę, której przyszło żyć w ekstremalnie trudnych warunkach. Oddający realia czasów z taką maestrią, że wielu widzów doznało silnych wzruszeń. Realizm, który aż boli.
To przecież cząstka historii każdego z nas. Mieliśmy szansę odtworzyć w pamięci okrucieństwa strasznej machiny, jaką była komuna. Obejrzeć rodzenie się geniuszu prostego człowieka, który swoją charyzmą potrafił porwać miliony i wlać w nie nadzieję na upragnioną wolność. Człowieka obdarzonego jakąś niezwykłą intuicją, który sprawy, wydawałoby się, niemożliwe doprowadził do szczęśliwego finału; przyczynił się do upadku jednego z najohydniejszych w dziejach totalitaryzmów.
W dyskusji po filmie padło pytanie: czym jest ten film, jakie jest jego przesłanie? Dla mnie odpowiedź brzmi jednoznacznie: jest hołdem reżysera złożonym Lechowi Wałęsie oraz narodowi, który tyle lat żył pod sowieckim butem. Film zapadł we mnie głęboko, ale i wzbudził smutną refleksję. Dostaliśmy od historii wielką szansę dziejową - życie w wolnym kraju jako liderzy ruchu wyzwoleńczego. Nie umieliśmy jej wykorzystać. Dzisiejsza scena polityczna i obraz społeczeństwa nie napawają optymizmem. Uzasadniona jest frustracja i poczucie przegranej Lecha Wałęsy. Nie o taką Polskę walczył.
Moja osobista nominacja to Oscar za reżyserię dla Andrzeja Wajdy i dla Roberta Więckiewicza za główną rolę.